i-depi-ta-katafernei-sto-sxoleio

Η ΔΕΠ-Υ τα καταφέρνει στο σχολείο

Η Διαταραχή Ελλειματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας είναι από τις πιο συχνές και αμφιλεγόμενες διαταραχές.

  • Δεν είναι λίγες οι φορές που θα συναντήσεις παιδιά έξω απο την σχολική αίθουσα, να περιμένουν το κουδούνι να χτυπήσει ενώ οι συμμαθητές τους κάνουν μάθημα.
  • Δεν είναι λίγες οι φορές που ένας γονιός θα πεί στο παιδί του “Μην κάνεις παρέα με αυτό το παιδί γιατί είναι κακός μαθητής, κάνει συνέχεια φασαρία και δεν σέβεται τον δάσκαλο του”.
  • Δεν είναι λίγες οι φορές που ένας δάσκαλος θα χρειαστεί να επαναλάβει αρκετές φορές σ’ ένα συγκεκριμένο μαθητή να βγάλει τα βιβλία του επόμενου σχολικού μαθήματος.
  • Δεν είναι λίγες οι φορές που ένας μαθητής με ΔΕΠ-Υ δεν καταφέρνει να ολοκληρώσει μόνος του τις σχολικές του εργασίες αλλά χρειάζεται την επίβλεψη ενός ενήλικα.
Οι παραπάνω συμπεριφορές συναντιούνται αρκετά συχνά σε παιδιά με Ελλειμματική Προσοχή και Υπερκινητικότητα. Τα κύρια χαρακτηριστικά της διαταραχής αυτής είναι το περιορισμένο εύρος προσοχής, η υπερκινητικότητα και η παρορμητικότητα. Συγκεκριμένα, κατά την σχολική ηλικία τα παιδιά με ΔΕΠ-Υ δυσκολεύονται να διατηρήσουν την προσοχή τους σε μία συγκεκριμένη δραστηριότητα για μεγάλο χρονικό διάστημα, δεν ολοκληρώνουν τις σχολικές του εργασίες, έχουν φτωχές οργανωτικές δεξιότητες (π.χ θέλουν βοήθεια ενήλικα για να φτιάξουν την σχολική τους τσάντα) και χαμηλή ανοχή στην ματαίωση. Αρκετά συχνά μπορεί να εμφανίσουν προβλήματα συμπεριφοράς όπως επιθετικότητα, άρνηση για οποιαδήποτε μορφή πειθαρχίας και αντικοινωνικότητα.

Τα παιδιά με ΔΕΠ-Υ ΠΕΤΥΧΑΙΝΟΥΝ!!!!

Με την σωστή αντιμετώπιση από γονείς και εκπαιδευτικούς και με την εφαρμογή του κατάλληλου θεραπευτικού προγράμματος υπάρχει αισθητή πρόοδος τόσο στην συμπεριφορά όσο και στις δεξιότητες μάθησης.

Μέσα στην τάξη ο εκπαιδευτικός πρέπει να καθοδηγεί το παιδί με ΔΕΠ-Υ.

  • Να υποδεικνύει τη σωστή συμπεριφορά που πρέπει να έχει μέσα στη τάξη (με την χρήση εικόνων).
  • Ένας συμμαθητής μπορεί να οριστεί ως το “πρότυπο” της ημέρας και οι υπόλοιποι μιμούνται την συμπεριφορά του (π.χ. στην σειρά μπαίνει πρώτος ένας ήσυχος μαθητής που γίνεται το πρότυπο μίμησης).
  • Πολλές φορές θα χρειαστεί να τροποποιηθεί ο τρόπος διδασκαλίας του μαθήματος προκειμένου να καλύψει τις ανάγκες όλων των παιδιών. Ένα παιδί με ΔΕΠ-Υ χρειάζεται παραπάνω χρόνο από τους συμμαθητές του για να απαντήσει σε μία προφορική ερώτηση. Όταν όλοι οι μαθητές σηκώνουν το χέρι τους, εκείνο δεν συμμετέχει γιατί χρειάζεται παραπάνω χρόνο για να σκεφτεί την απάντηση. Επιλέγουμε λοιπόν να καλέσουμε εμείς το παιδί που θέλουμε να μας απαντήσει και όχι να απευθύνουμε μία ερώτηση γενικώς σε όλη την τάξη.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το σχολείο είναι ένα δεύτερο σπίτι για κάθε παιδί. Και ο καθένας μας θέλει στο σπίτι του να αισθάνεται οικεία και όμορφα, χωρίς να ντρέπεται και να φοβάται. Επομένως, είναι απαραίτητη και η σωστή εκπαίδευση των συνομηλίκων προκειμένου να βοηθήσουν το παιδί με ΔΕΠ-Υ. Η εκπαίδευση των συνομήλικων βοηθά σημαντικά τόσο τους ίδιους όσο και το παιδί με ΔΕΠ-Υ. Δεν χρειάζεται ο κόσμος μας άλλους ανθρώπους που φοβούνται το διαφορετικό και να το κάνουν στην άκρη. Χρειάζεται παιδιά με κατανόηση και αγάπη για τους άλλους, είτε αυτοί τους μοιάζουν, είτε όχι.
Ασφαλώς, η επιτυχία των μαθητών δεν εξαρτάται μόνο από τους εκπαιδευτικούς. Είναι απαραίτητη η συνεργασία τους με την οικογένεια του παιδιού. Ό,τι μαθαίνει το παιδί στο σχολείο πρέπει να μεταφέρεται και στο σπίτι του.

Επιμέλεια: Βουτσινά Έλλη-Μαρία Ειδική Παιδαγωγός, MSc Παιδοψυχολογίας

Σας αρεσε αυτο το Αρθρο;

Κοινοποιήστε στο Facebook
Κοινοποιήστε στο Twitter
Κοινοποιήστε στο Linkedin
Κοινοποιήστε στο Pinterest
Picture of Πέρσα Μάστορα

Πέρσα Μάστορα

Ειδική Παιδαγωγός