Ένα απόγευμα περπατώντας αμέριμνη στον δρόμο, πέρασε από δίπλα μου ένα αγοράκι ηλικίας 3-4 ετών, μαζί με μία κυρία που το συνόδευε (υποθέτω ήταν η γιαγιά του). Μόλις το βλέμμα μου και του παιδιού διασταυρώθηκε, εκείνο σήκωσε το χέρι του και μου έκανε μία άσεμνη κίνηση.
Μόλις το βλέμμα μου και του παιδιού διασταυρώθηκε, εκείνο σήκωσε το χέρι του και μου έκανε μία άσεμνη κίνηση.
Αμέσως το παιδί χαμογέλασε και κοίταζε μια εμένα και μια την κυρία που το συνόδευε.
Τότε τελείως παρορμητικά τον κοίταξα και του είπα πως δεν θα έπρεπε να κάνει αυτή την κίνηση. Μέσα μου πίστευα πως η κυρία θα συμφωνούσε μαζί μου και θα του έκανε παρατήρηση. Ωστόσο συνέβη το αντίθετο, η κυρία του χαμογελούσε σαν να ήταν κάτι απόλυτα φυσιολογικό. Εκείνη την στιγμή, δεν θα πω ψέματα, ένιωσα απογοήτευση.
Διάφορες απορίες σχηματίστηκαν στο μυαλό μου.
- Μήπως οι γονείς του δεν τον έχουν διαπαιδαγωγήσει με τους σωστούς τρόπους συμπεριφοράς;
- Μήπως δεν έχει πέσει στην αντίληψη των γονέων τέτοια συμπεριφορά;
- Ίσως το είδε ο μικρός από την τηλεόραση ή από μεγαλύτερα παιδιά στο σχολείο;
- Επίσης, εάν η κυρία που το συνόδευε δεν γνώριζε τι σήμαινε η χειρονομία;
Άραγε πόσο λάθος θα ήταν να βγάλω εύκολα συμπεράσματα από ένα μεμονωμένο περιστατικό;
- Φυσικά μετά ακολούθησαν άλλοι συλλογισμοί, εαν για παράδειγμα το παιδί το συνόδευε ένας ενήλικας και μου φώναζε, θα είχε δίκιο ή όχι;
- Ήταν σωστό που ανακατεύτηκα;
Δεν μπορώ να απαντήσω με σιγουριά.
Ωστόσο, σε αυτή την ηλικία μια άσχημη συμπεριφορά μπορεί να θεωρηθεί ως χαριτωμενιά, καθώς τα παιδιά αυτής της ηλικίας είναι γλυκούλικα, με αποτέλεσμα να μην γίνει η παρατήρηση, όπως θα έπρεπε. Έτσι αυτές οι φαινομενικά χαριτωμένες συμπεριφορές να παγιώνονται και να ενισχύονται ενώ στόχος μας θα έπρεπε να είναι η σταδιακή διακοπή τους.
Οι γονείς ως πρότυπα μπορούν να διδάξουν στα παιδιά τους να μην λένε ψέματα, να σέβονται και να μην προσβάλλουν άλλα άτομα, να ακολουθούν κανόνες κ να χρησιμοποιούν τις «μαγικές» λέξεις συγνώμη, ευχαριστώ και παρακαλώ. Οι περισσότεροι που θα διαβάσετε αυτό το άρθρο θα σκεφτείτε ότι τα κάνετε ήδη και παρόλα αυτά κάποιες φορές τα παιδιά παρασύρονται από συνομήλικους τους που δεν έχουν εκπαιδευτεί στις κατάλληλες συμπεριφορές. Οπότε σε αυτό το σημείο έρχονται τα όρια και οι συνέπειες που είναι απαραίτητα για την ομαλή ψυχική ανάπτυξη του παιδιού.
